روشهای سالیابی در باستانشناسی
Dating Methods in Archaeology
سالیابی به‌عنوان یکی از شاخه‌های علم باستان‌سنجی در پی اندازه‌گیری زمان و تاریخگذاری، یعنی نسبت دادن یک تاریخ قطعی به یک شیء یا واقعه است. کتاب حاضر با بیانی ساده و با مثال‌هایی گویا طی چهارده فصل، ضمن معرفی مهم‌ترین روشهای مختلف سالیابی، اصول نظری، نمونه‌های مناسب، اندازه‌گیری و موارد استفاده را به صورتی روشمند و علمی تبیین می‌کند. دانشجویان، کارشناسان و علاقه‌مندان به مباحث باستانشناسی، زمین‌شناسی، فیزیک و شیمی می‌توانند با مطالعۀ این کتاب با یکی از جالب‌ترین موارد استفادۀ علوم طبیعی آشنا شوند.
مقدمه
فصل اول: باستانشناسی و تاریخگذاری
فصل دوم: سالیابی رشد حلقه های درختان (دندروکرونولوژی)
فصل سوم: ساختمان اتم
فصل چهارم: روشهای سالیابی رادیومتریک (پرتوسنجی)
فصل پنجم: سالیابی با استفاده از واپاشی ایزوتوپهای پرتوزا
فصل ششم: سالیابی کربن 14
فصل هفتم: سالیابی ترمولومینسانس (گرمالیان)
فصل هشتم: سالیابی تشدید اِسپین الکترونی (ESR)
فصل نهم: سالیابی رد شکافت هسته ای
فصل دهم: سالیابی دیرینه مغناطیسی
فصل یازدهم: روشهای سالیابی با استفاده از تغییرات شیمیایی
فصل دوازدهم: سالیابی ابسیدین هیدارته شده (آبدار شده)
فصل سیزدهم: روشهای سالیابی نسبی استخوان
فصل چهاردهم: سالیابی راسمیک شدن اسیدهای آمینه
ضمایم: رشته های پرتوزای طبیعی
منابع و مآخذ
منابع و مآخذ برای اطلاع بیشتر
این کتاب برای دانشجویان رشته باستانشناسی در مقطع کارشناسی به عنوان منبع فرعی درس «میانی فرهنگی باستانشناسی و روش کاوش» به ارزش 4 واحد تدوین شده است.